I go round and round, just like a circle. Dansen, slapen, doorgaan. Lowlands is aan de gang en ik kijk op Netflix Woodstock ’99 – de docu in drie delen achter elkaar. Wat dachten we ook, dat het altijd leuk zou blijven. Drukte, modder, hitte. Maar vanaf een afstandje leek dit jaar goed. Ik droomde oude ontmoetingen, zangers en zangeressen, maar was er niet. Niet op het veld met 1000 tenten op elkaar, wel een tijdje in een tent in de tuin. En in het veld met een paard. De zomer van 2022 gaat verder.
Easy Ride. Droom, nachtmerrie. Je moet er weer op, als het niet gaat. Paard goed wegzetten na een slechte rit, de volgende keer weer proberen. En weer en weer en weer en dat is allemaal niet leuk. Meestal niet boos worden, conflicten geleiden en listen voor zijn. Stukken begeleiding vragen waar nodig; fietsers uitnodigen, smile and wave.
Ineens vliegen we. Ondanks obstakels onderweg, kersenbommen en vogelverschrikkers. On a flight to paradise. Elke rit stukje en dan ineens een hele rit. Tussendoor is er heel iets anders nodig, of helemaal Niets. Een festival, een adempauze of een vakantie van het project. Een goede break, waarna een frisse blik helend werkt. Afstand nemen is als een goede trip. Een lang weekend weg.
Een avond Trainwreck kijken, huilend de as van de hond begraven in het gat dat de wespen in de grond maakten – en me bij het verleden neerleggen. Elke dag een nieuw begin, een nieuw verhaal. Altijd als het is afgelopen, begint het opnieuw, maar anders. Gelukkig heb ik mezelf. Dit was wat ik wilde. Pas waar het samenvalt met wat je nodig hebt, gaat het goed.
Niet te lief zijn, niet te boos worden, niet te hard lachen, niet te weinig lachen, niet teveel werken, niet te weinig werken. Niet teveel dit en dat en zus en zo, niet te weinig: het midden. Welk midden, dat niet bestaat. Heeft “maat”, net als rechtvaardigheid, moed of wijsheid een vorm? Of is het ja of nee, en dat bij elkaar opgeteld.