Ooit regeerde de waan van de dag en daardoor was verveling een goed. Toen kwam er crisis na crisis en nu tekent de tijd zich door conflicten die draaien om boosheid en (on-)macht. Conflicten komen en gaan en we komen erin en we gaan eruit. Vermijden en ontwijken werkt averechts, dus we dealen ermee. De natuur herstelt zichzelf meestal, ook in mensen.
Inspiratie is het antwoord op de verveling. Wat is dan het antwoord op de vraag hoe je de menselijkheid hanteert in de complexe processen die voor mensen zijn, in doelstelling en in de uitvoering, maar waarin geen mens zich meer herkent als je niet uitkijkt. De menselijkheid wordt getekend door hun verschillen en tegelijkertijd door uniformiteit vanuit de menselijke waardigheid.
De kunst is om de verschillen en de overeenkomsten uit elkaar te houden en toe te passen naar gelang het praktisch belang. Dat klinkt simpel, maar is het niet, want mensen houden niet van gedoe. We staan oog in oog met de rekbaarheid van de pluriforme samenleving. We zoeken als samenleving en in die samenleving naar de grenzen van de waarde(-n). We vinden daarbij de betekenis van begrippen en van perspectieven die we eerder niet kenden. Neem het gelijkheidsbeginsel,, dat is gewoon iets wat waardevast is, om gedoe te voorkomen bij de interpretaties van regels. Daarbij komt, als macht een gewoonte is, dat strijd aan de orde is van de dag. En zo wordt de lucht in de ruimte benauwd. Zonder ramen kan de energie nergens heen en zijn we in een tunnel zonder einde terecht gekomen.
Professionalisering vraagt om inzicht in de denkwereld van jezelf, die van de ander én in een wereld van ons. We kunnen niet zonder elkaar en soms moeten we door onder elkaar. Soms is samenwerken een estafette van onafhankelijke specialisten, soms is samenwerken wederzijdse afhankelijkheid, wederkerigheid. Een dynamische balans bestaat niet zonder momenten van harmonie en harmonie bestaat niet zonder momenten van orde. Het maatschappelijk belang van nu is het plaatje van samenwerken heroverwegen, de traditionele denkbeelden laten varen en doorbraken creëren die diep doorwerken in de systemen en orde.
Conflicten zijn noodzakelijk om die doorbraken te realiseren, alleen moeten we daarbij bedenken dat we omstandigheden hebben gecreëerd die de menselijkheid te boven gaan. Dat betekent dat het effect van de doorbraak ons terugbrengt bij het bestaansrecht: hoe we omgaan met onze wereldse identiteit en autoriteit.