The perfect Storm

Duurde lang hé. Ik weet het. Had andere dingen te doen. Reflectie, verbouwing, studeren, schilderen, werken, reflectie. Het belang van de juiste plek weet je pas als je weer goed zit. Allemaal zien we een stuk, een geheel en ook ergens een overgang. We weten niet wat we niet zien en waar de overgang stopt, tot we het zien. Tot de voorwaartse beweging een sprong in het nieuwe wordt. Zo ontstaat verandering.

Achter de schermen en zichtbaar gebeurt een hoop tegelijk. Duurt soms even, duurt een andere keer lang. Voordat ik de dots kan connecten. Voordat het effect van ogenschijnlijk losstaande acties de samenhang vertoont die we synergie noemen. Hangt er ook vanaf wat er nog meer op het toneel verschijnt en of er blokken aan mijn been hangen. Of aan de benen van mijn paard. Een paar centimeter naar rechts en een lichte kanteling. Voorzichtig het oude afbreken en in een nieuwe vorm opnieuw opbouwen. Werken met wat er is en wat zich voordoet. Er vanuit gaan dat het over een tijdje weer verandert.

Hoe het zadel ligt, wel of niet goed en weer past na wat aanpassingen. Comfort werkt, de indruk dat er iets niet klopt vertraagd. Met dieren is het extra moeilijk, want die praten niet. En toch zijn ze duidelijk. De paarden zeggen ja of nee, ontsnappen als grapje of omdat ze zich vervelen, of weigeren tempo te maken. Aan mij om te kijken en te luisteren wat er is. Soms weten we het samen ook niet. Dan hebben we ander perspectief nodig, tijd of ruimte. Of dat alle drie. Een andere keer kunnen we het niet zelf alleen. En is de hulp die er is niet genoeg. Als je niet uitkijkt, kost het bergen geld en zorgen. Geen zin in.

Een vraag hier, een vraag daar, een antwoord op iets anders en de puzzel valt ineens. Voor welk probleem vind ik de oplossing? Dat is lekker ingewikkeld, als hetgeen je niet weet, het probleem is. In de interactie met mijn paard wordt veel opgelost – voor zover het bij mij ligt. In mijn houding, perspectief of gevoel voor omgeving. Voor een ander kan ik niet oplossen, wat van diegene is. De systematiek is helder als je weet waar je bent in de matrix. Dat kan ik vertrouwen.

Mijn paard loopt blij en snel en is nog steeds betrouwbaar. Maar hey, ik ben behalve romantisch ook realistisch en sceptisch. Pas als de buitenrit zonder obstakels verloopt en Storm niet ‘er is iets’ communiceert, laat ik los. Ik zit op de juiste plek en hoef minder te doen. Dansen deden we al. Van binnen en van buiten in balans blijven, is van meer factoren afhankelijk dan jij en ik en de wij die ons wordt. In die beweging vinden we de onschuld terug – en onze vleugels.