Terwijl ik in mijn eigen verhaal teksten rondom Turks Fruit zoek, raak ik verdwaald in de alledaagse burgerlijkheid. Rock ‘n Roll zonder rock. Angst en doodzonde nummer één, als je het mij vraagt, maar de waarheid is hard. Ik ben een softie geworden. Hoe dat komt? Door de Liefde, zo lijkt het wel.
‘Turks Fruit is hoe ik het graag zie. Open en bloot, vrij, maar dan. Dan gaat haar vader dood.’ Gedateerd half december 2012, nog niet wetend welk drama eraan kwam. ‘Dat weten we nooit en dat is maar goed ook. Anders is het ook zo saai,’ dacht ik vaak. Niets is zeker en al helemaal niet voor altijd. De enige zekerheid is dat we allemáál doodgaan.
Saai is nog zacht uitgedrukt. Saai zegt niks. Als we nu al zouden weten wat zich dan en dan zou afspelen, zou het pas saai worden. Zouden we als bange vogels in een hoekje blijven zitten en niemand die ons eruit haalt. Eenzaam op een stokje, de wereld voorbij laten gaan. Dan toch liever vallen, opstaan, verder en gaan. Born to Die.
Turks Fruit, waar was ik gebleven? Na een paar grote teleurstellingen blijkt het idee dat we onze eigen werkelijkheid kunnen creëren, genuanceerder te liggen. Onvermijdelijkheden in het leven kwamen ertussen. Waar vluchten al lang geen zin meer had. Deze keer is er geen clou en ook geen waarom (niet).
Lana del Rey galmt door de kamer en blijft ergens halverwege Blue Jeans hangen. Soms is het eind dichterbij dan het lijkt. En dan is het zaak om vanuit het punt dat niets meer belangrijk is, of niets belangrijker is dan de liefde, weer op te bouwen. Laag voor laag. Het uitzicht op de zomer is altijd een begin.